gönül isterdi ki size bugün süt gibi manitalardan bahsedeyim. onların ne muhteşem bir şey olduklarını anlatayım. ama yok, türkiye’de insan gönül rahatlığıyla manitacılık yapamıyor. gündem buna el vermiyor. genç bekarlar rahatsız..
şimdi badem bıyık corp. çok güzel ihalesini yaptı, sütlerini dağıttı; ama bir yerde bir arıza oldu herhalde ki yüzlerce çocuk rahatsızlandı, hastaneye kaldırıldı.
“bu almanya’da olsa ilgililer hemen istifa ederdi” tarzı beylik söylemlere hiç girmeyeceğim çünkü o istifa edilen ülkeler hangileri pek bilmiyorum. oralarda da iki gün sonra böyle bir olay olur ve istifa edilmez, rezil olduğumla kalırım.
biz, masum köylüler olarak, önce zehirlendiklerini zannettik. primitif beyinlerimiz ancak bu basit sonuca ulaştı. oysa biz sıradan insanlardan çok daha zeki olan kabinemiz olayın olası ihtimalleri üzerine çok hassas bir şekilde yaklaştı ve ardı ardına müthiş açıklamalar yaptı..
mesela arınç:
“çocuklar sütü ilk kez içtiğinden aşırı doz nedeniyle rahatsızlanmış olabilir.”
arınç’ı ciddiye almayı uzun zaman önce bırakmış birçok dostum var. bu yaklaşım, onları pişman etmiştir. çünkü burada çok ince bir düşünce, kıvrak bir zeka örneği var. açıklama günümüzde yeni yeni ortaya çıkan inovatif bir mottoya dayanıyor: “her şeyin fazlası zarar!”
gene aynı açıklamadan anlıyoruz ki ilk süt içişlerimizde dikkatli olmalıyız. ayı gibi abanmamalıyız. ufak ufak yudumlar almalı hatta mümkünse önce yalnızca koklayarak başlamalı zaman içerisinde gıdım gıdım tatmalıyız. sonuçta süt bu, çok güçlü bir element!?
*
mesela eker:
“şikayetlerin bünyeleri süte hassas olan çocuklardan geldiği dikkat çekmiştir.”
bir basın mensubu hassasiyetinde yapılmış bu açıklama ise bambaşka bir boyuta götürüyor bizi. bize direkt olarak “şikayetler bünyeleri hassas olan çocuklardan geldi” demiyor farkındaysanız, pasif bir cümle kuruyor. bu kesinlikle sayın bakanımızın pasif eğilimiyle alakalı bir tercih değil, başlı başına bir hassasiyet.
bir yanıyla da çocuklara sesleniyor; “hem bünyeleriniz süte hassas hem de devlet elinden süt içiyorsunuz. beleş her şeye böyle atlarsanız daha çok hastanelik olursunuz siz!” demeye getiriyor.
bu açıklama taa eskilerden bir devekuşu kabare (deliler) skecini hatırlatıyor bana. akpınar, apartman toplantısında kaloriferlerin yanmadığından dert yanıyor ve “dün soğuktan bir kedim öldü!” diyor. alasya: “kediniz soğuktan değil cimrilikten öldü beyefendi. 16 tane kediye ayda 125 gr et verirseniz kediler umumiyetle ölürler..”
akpınar cevaplıyor: “hepsine eşit et veriyoruz, niye biri ölüyor?”
demek ki kedilerde de bünye hassaslığı oldukça dikkat çekiyor.
*
mesela dinçer:
“zehirlenme vakası yok. çocukların bazılarının süt içince midesi bulanmış.”
lütfen şu açıklamanın naifliğine, çocuksuluğuna bakar mısınız? ay.. içim gıcıklandı, yerim ben bakanımı.. milli eğitim bakanı değil, “hafize ana” adeta. çocukları böyle bir savunmacı, kollayıcı yaklaşım, böyle bir baba şefkati..
bakanımız haklı, çocuk bu sonuçta: şeker yer dişi dökülür, süt içer midesi bulanır, har vurur harman savurur garip bir mahlukat.
bakanımızın açıklamasından çıkardığımız bir önemli sonuç da şu; öylesine gelişmiş bir sistemdeyiz ki midesi bulanan çocuklarımız bile hemen hastanelere sevk ediliyor, anında doktorlara teslim ediliyorlar.
hem de arınç’a göre sütü ilk kez okulda içebilecek kadar yoksul olan bölgelerde.
yanlış anlamayın, bu okula giderken asma köprülerden düşen, okul yolunda soğuktan ölen, yanlış tedaviden sakat kalan çocukların yaşadığı ülke değil.
bakanlarım maşallah bambaşka bir ülkede yaşıyorlar. işleri yoluna bi’ koysunlar inşallah bizi de yanlarına aldıracaklar.
biraz sabır.
şüphesiz onlar en iyi bakanlardır.
devlet “süt gibi manita” dağıtsa, alayımız aids’ten kırılacağız demek ki..
*
bitti mi?
bitmedi.
bitmez..
*
*
çocukların yalnızca kafası karışık bile olabilir..
çocuk bu sonuçta.